میگفت من بد نیستم ، فقط ، دیگه حس خوبی نسبت به هیچ کسی ندارم ،
شناختن آدما ، خصوصن آدمای این دوره زمونه ، بیشتر اَز اینکه بهت کمک کنه رفتارتو باهاشون تنظیم کنی ،
باعث میشه ناخواسته دیگه به هیشکی اعتماد نکنی ، اَز بودن و داشتنه هیچ کسی خوشحال نباشی و
این یعنی همون پناه آوردن به دنیای تنهاییت و خوردنِ اَنگِ .. بد و بی احساس بودن ..
مثلا پاییز باید تصویر دویدنِ دو دخترِ شاد را در خودش داشته باشد ، صدای خنده و جیغ و
قهقهه هایشان را ، صدای پچ پچ کردن هایشان را در راه های طولانیِ نم زده و مه گرفتۀ پاییزی ؛
با آن مقنعه های سفیدشان را ، لواشکِ ترشی را که میمکند ، رودخانه ای را که کنارش چند دقیقه ای
را به استراحت می نشینند و دراز میکشند روی چمنِ کناریش و اَبر های سفید را نگاه میکنند ، صدای بلندِ
شعری که با هم تا خانه زمزمه میکنند را ، کندنِ مقنعه را سرِ درِ خانه قبل از زنگ زدن را ، فوت کردن در آیفونِ
خانه را ؛ پاییز باید سراسر شادی باشد ، تا آخرین لحظه اَش ، تا باریدنِ اولین دانۀ برفِ سال ..
پاییز باید یادِ تمامِ کودکی های مرا در خود داشته باشد ؛ تا اَبد ..
هیچ وخت نتونستم تو صورت یا چشای کسی زل بزنم ، دقیق شم ؛ تو حالتِ چهرش ، تو جزئیاتِ قیافش ،
همیشه زودی نگاهمو دزدیدم ،
شهره نوشته بود چن روز پیش بابای یکی از همکلاسیا فوت شده ، ترس برم داشته ، منم از مُردن ها
میترسم ، ازین که نفهمم چی داشتم و یهو ازم بگیرنش میترسم ، ازینکه حتی فرصتِ شناختن و دوست
داشتنِ چیزی رو نداشته باشم و از دستش بدم میترسم ،
بابا روبروم جلوی میز نشسته ، داره یه چیزایی مینویسه ؛ حواسش بهم نیست ، نیگا میکنم بهش ،
ایندفه بیشتر و طولانی تر ، تو صورتش ، تو چشاش ، به اینکه شبیهش هستم یا نه ، به اینکه بابامه ،
به اینکه چقد نمیشناسمش ، چقدر غریبهَ ست ، چقدر ندیدمش ..
حسم به پاییز برا این نامساعد بوده همیشه که ؛ بوی نداری میده ، نداریِ نیمه ای که این مدت بهش
عادت کرده بودی ، نیمه ای که همۀ تابستونو باهاش گذروندی و الان ، کالبدت خالی میشه یهو از
هرچه اوست ،
بوی " دیگه باید کمتر با هم باشیم " میده ، بوی " دلم برات تنگ میشه وختایی که نیستی " ،
بوی " از خودت بی خبرم نزاری ! " ، بوی دل کندن با یه زجره توأمان ، بوی گذاشتن و رفتن ،
بو گریه میده ، بو "میخوام برگردم پیشت " میده ..
وَ این ت ، هر چیزی میتونه باشه ، که جونتو این مدت سنجاق کردی بهش .
همیشه میگوید بدم می آید از بوی سیگار ؛ از بوی نیکوتین ، از مزه اَش ؛ از همه اسباب آلاتِ اَلواتی گری ،
و من هیچ وخت پیِ این ابرازِ انزجار هایش را نگرفته اَم که واقعن بدش می آید یا نه ، ینی برایم مهم
نیستُ نبوده که از چه خوشش می آید یا بدش ؛
کنارم نشسته ، گوشیَ ش دستم است ؛ کنارِ آن کیلیپِ طنزی که مضحک اَست و هی پلیَ ش میکنم ؛
عکس های بیرون دادنِ دودِ قلیانش اَست ؛ سر کشیدنِ دسته جمعیِ بطری های مشروب و قهقهه زدنش
با رفیق هایش ،
رگه های تعجبی نه چندان مهم ، میانِ لبخندم ، فشار می آورد ؛ که چرا این همه دوروغُ تأکید ؛ چرا اینهمه
ادعا برای یک هیچکاره در زندگیش ؛ من که وسواسی برای دانستنشان نداشتم ، من که بی تفاوتِ
محضم برای هرچه به او مربوط اَست ..
شاید ، شاید همان قدر که دلایله سفت و محکمِ دوست داشتن یا تنفرم از آدمها این مدت اشتباه
بوده ؛ باورِ تمامه مسائلی که برایم مهم نبوده و ازشان بدونِ دلیل و بخاطره بی اهمیتی گذشته ام هم ،
اشتباه بوده .