70

 

نمیدانم اینکه میگویند انسان کور بدنیا می آید راست است یا دروغ ، ولی مطمعنم نوعی ازین کوری تا آخر عمر همراهش هست و میماند و آن ؛ ندیدن خوبی های دور و اطرافش هست ، ندیدن داشته هایش .

یادم میاید وقتی چند سال پیش آن خانم جنتلمنه که مثل خودم از سر بی تنوعی و کسالت ، با خود ور رفته و  معدودی درز و شکاف گوشه کمد لباسش پیدا کرده و آورده بود پیش خیاط سر کوچه یمان و از شغل دوست داشتنی و خانه ی روبروی محل کارش صحبت میکرد چقد آب دهانم را افتاده بود و حسرتش را مثل لواشک درون دهانم خیسانده بودم ، و اکنون که خودم صاحب همان موقعیت شغلی و خانه شده ام ، چیزی جز پنجره ی استرس زای روبروی تابلوی اداره و ساعت پنج دیقه جلوعه روی دیوار که صبح ها مدام تیزرِ " پاشو گمشو برو دیرت شده ، میخوای باز سرکوفته راهه دو قدمیتو بخوری ؟ "  را در مغزِ هنوز  لود نشده ام ور ور میکند را نمیبینم و هروز بیشتر تر ، کیسه ی تف دونی ِرئیس و همکار و هرعزیز بزگواری که قدمی هرچند کوچک در جهت اکتساب این نعمت برایم برداشته را پر میکنم !