18

اینکه خیلی از ما دخترها ، دخترانگی نمیکنیم ، اینکه اَکثراً زنِ زندگی نیستیم و نمیشویم ،

اینکه بداهه ترین موضوعاتِ یک زندگیه مشترک را نمیدانیم یا رعایت نمیکنیم ، همه و همه جز اینکه

درصدی ریشه در راحت طلبی هایمان داشته باشد ، جز اینکه این نقص ها همه اَش عمدی و اَز سرِ 

گشادی باشد ، یک دلیلِ به چشم نیا هم دارد ؛ مادرانی که هیچ وخت صَدُمه روزشان را صَرف حرف 

زدن راجبه خودِ ووجودیِ موجوداتی به اسم دخترهایشان نکرده اَند ؛ نپرسیده اَند چه میدانیو نمیدانی ، 

حتی نگفته اَند فردا روزهای تنهایی یا خوصوصی هایتان را چگونه بگذرانید ، نگفته اَند ادویه و نمکِ غذا و 

زندگیتان راچگونه تنظیم کنید ، نگفته اَند من فلان جای زندگیم اشتباه کردمو شماها نکنید ؛ اَصلا 

اشتباهی را گردن نگرفته اَند که بخواهند برای ما اعتراف هم کنند ، گفته اَند بچۀ امروزی هَستید و  

همه چیز را میدانید ، ندانید هم هزار و یک امکانات ، میگردید و پیدا میکنید ، نتیجتاً ما جز تنهایی هایمان 

و چند دَست رختو لباس ، چیزی را از خانۀ پدری به یادگار نمیبریم به خانۀ مثلاً بخت ، میرویم که تمام 

خلأ های زندگیه همچنان دخترانه و نه زنانۀ مان را در آن خانه جست و جو کنیم ، میرویم دنبالِ گوشِ 

نداشتۀ این همه سال برای حرفهای نزدۀ مان ، همسر برای ما معنی هم صحبت میگیرد با این اوضاع ، 

نه چیزه دیگر ، 

میرویم و با متضاد ترین وضعیت های بیستو اَندی سال عمرمان روبرو میشویم ، میرویمو نمیدانیم جلوی 

بالای چشت اَبرو هاست چه عکس العملی نشان دهیم ، جلوی نیست و ندارم و نمیشودها چه کنیم ،

میرویم و نمیشود و با هزار و یک خلأ دیگر برمیگردیم سرِ جای اَولمان و یک اَنگِ گندۀ نساز بود و خودخواه

بود و فلانو فلان میچسبانیم به خودمان و برمیگردیم و دَمه دَست ترین توجیه از نظرِ دور و بری هایمان این

خواهد بود که دختر اگر دختر باشد فلان و بهمان میکند ، عینِ این دکتر ها که تا برای مریضشان نمیتوانند

نسخه ای بپیچند پناه میبرند به "همه اَش از اَصاب اَست " .

کاش کمی ، همان قدر که با مشکلِ به ووجود آمدۀ هوس رانیِ مردهای این زمانۀ مان کنار آمدیم و

سریعاً نسخۀ دمه دستیه صیغۀ موقت را برایشان بدونه هیچ چون و چرایی پیچیدیم ، برای وضعیتِ جدیدِ

دخترانِ امروزیمان چاره ای می اَندیشیدیم ، شده حتی با دمه دَست ترین نسخه ها ..