17

میبینی ؛ مرگ َت شده اَست همان جنگ ؛ هر روز یکی را قربانی میکند ؛ بازماندگانِ این دنیایت هم

شده اَند همان اُسرا و بازماندگانِ گوشه ای پناه گرفتۀ جنگ زده ؛ مانده اَند با غصۀ از دست دادنِ

عزیزانشان سر کنند ؛ یا با دلهرۀ هر روزۀ فرود آمدنِ یک فشنگ یا توپِ مرگ بر سرشان .. 

تو میگویی مرگ نه ؛ بگویید تلنگر ؛

ما آدمیانت اما ؛ سالهاست که به غلط " ترسِ ترکِ تمامِ عزیزترین ها "میخوانیمش ..