12

یه کاسه پر از نارنگی و کیویِ ترش رو میز گذاشتم ؛ بهش نگاه میکنم اما ، میترسم بخورمشون ؛ من دیگه حتی

جرأتِ خوردنِ یه پر نارنگیه ترشم ندارم ؛ حتی نمیتونم بشینم جلو فاطی و آب غوره سر کشیدنای صبحشو نگاه

کنم ؛ روحمو جم میکنه ؛ مچاله میکنه ؛ من دیگه شبا از رخته خوابمم میترسم ؛ از خوابیدن و کابوس دیدن

میترسم ، چقدر ترسام زیاد شدن ؛ چقدر همۀ چیزای دورو برمو ، اون سیاه چالۀ ترسی که تو وجودمه ، داره

میبلعه ؛ تا دیروز تنها ترسم کنفرانس دادن بود ؛ امروز اما ..

جرأتِ وجودم کشیده شده ؛ کشیده ترم میشه ، جاشو یه کوزۀ تاریک و عمیق پرِ پرخاشگری از ترس و

بی اعتمادی گرفته ، که هرکیو هرچی بهش نزدیک میشه ، جیغش با زَهره فُشای ترسیدهَ ش میره هوا ..

یادم باشه ، امیر رو اینبار که دیدم ، قبلِ غر زدن به سر و هیکلم بش بگم ؛ لاغریمو ول کن ؛

دلم ببین چقد کوچیک شده ..