10

آلما میگوید زمان معجزه است ، لابد معجزه است دیگر ، اگر نبود که مزۀ آرشیوه نوشته های 90 %

تلخم ، اکنون به شیرینی نمیزد ، اگر نبود ؛ آن خواب های گریه دار ، اکنون برایم لبخند نمیزدند ، اگر

نبود که ، آن خنده های همیشه موزیانۀ میانه کتاب های پخش و پلا شدهَ ت را هنوز یادم بود ؛ یا

مثلاً آن بدظهر را که جلویم را گرفتی و گفتی نگا ؛ آشپزیم بیست اَست ؛ همین برایت بس نیست ؟! را

باید فراموش نمیکردم ؛ یا اصلاً از همۀ مسافرت های یهویی و هرچه به انگلیس مربوط میشد ، باید

همچنان متنفر بودم ؛ من باید از زمستان های تهران هم متنفر بودم ؛ از آن پلِ جنگلی و از آن خانۀ

قدیمیِ آریاشهر و حیاطِ پر از خرمالویش ، که دلت را آب میکردند ؛ بیزار بودم ، از آن پارکینگه حرمی که

شُک و اشک های ناباوریِ رفتن را یکجا برایم عیدی داد ، باید متنفر بودم ؛ باید همچنان حذف و

پاره پاره کردنه همۀ نشانی هایت شیرین بود ؛ باید همچنان دلتنگی هایت دلم را خنک

میکرد ، باید ..

باید هنوز هم ، د و س ت ت ، ن د ا ش ت م  ..